Een hemel vol kaarten

Je zou denken dat er een baby is geboren.
Zoveel bloemen. Zoveel kaarten.
Ze hangen aan het plafond als een kleurrijke slinger van leven.
Maar wie beter kijkt, ziet: geen geboortewensen, geen roze of blauwe rompertjes. Wel
opkikkers, harten onder de riem, en bovenal: liefdevolle woorden voor Anja.

Anja zit eronder op de bank.
Niet in een kraambed, maar in haar laatste levensfase.
En ze straalt. Echt waar. Geen “moedig masker”, geen verpakte pijn. Ze geniet.
En eerlijk? Het verrast me niet.
Deze vrouw heeft een levenshouding waar je u tegen zegt. Of eigenlijk: waar je zachtjes
‘wauw’ bij mompelt.

Ruim anderhalve week geleden kwam het nieuws waarvan ik weet dat het vroeg of laat komt
in mijn werk:
“We kunnen nu echt niets meer voor je doen.”
Een zin die een deur dicht lijkt te slaan, maar voor sommigen — zoals Anja — juist een raam
opent.
Naar helderheid. Naar rust. Naar afscheid in liefdevolle precisie.

Anja voelde al een tijd: dit klopt niet.
Dat haar lichaam haar in de steek liet, wist ze diep vanbinnen.
En toen het uitgesproken werd, viel alles op z’n plek.
Niet in elkaar, maar op z’n plek.

Want waar de een zich terugtrekt, vindt de ander een vorm van acceptatie
die bijna sereen aanvoelt.
Bij Anja ontstond ruimte.
Ruimte om met haar Ron en hun hond de dagen te vullen met precies dát wat ertoe doet.
Een aaneenschakeling van geluksmomentjes, zo noemt ze het.
En ik geloof haar op haar woord.

Het is een komen en gaan van lieve mensen.
Kus op de wang. Hand op de schouder. Een kopje thee en een “weet je nog van toen?”
En tussen dat alles in wordt haar uitvaart geregeld zoals je een bruiloft plant —
tot in de puntjes, en met liefde voor de details.

Er wordt gehuild. Natuurlijk.
Maar er wordt meer gelachen dan waar dan ook.
Want Anja leeft nog. En hóe.

Soms zit het leven in de kleine dingen.
En soms zit het leven, met alles erop en eraan, onder een hemel van kaarten.